Fragment tekstu Justyny Jaworskiej Idą piszą po murach "Dialog" 9/2021:
"(...) Trzeba jednak przyznać, że perspektywa konserwatywna nie zdominowała utworów konkursowych, zdecydowanie więcej znajdziemy pośród nich „pieśni gniewu”. W kostiumie historycznym, antycznym (jak Achilles. 2021 Tomasza Kaczorowskiego, ostra i dobitna transkrypcja haseł oraz napięć Strajku Kobiet na monologi postaci z „Iliady” 15) lub częściej współczesnych, przełamanych dystansem ale i tak namiętnych, z partiami solowymi lub na chór.
Nowa energia przełożyła się na nową dykcję. Chociaż rausz rewolucyjny minął, w dramacie polskim padły słowa bardzo mocne i do eufemizmów być może nie ma już powrotu. Test ulicy dowiódł, że w teatrze lepiej sprawdzają się chyba postdramatyczne manifesty niż małe scenki rodzajowe: kiedy to, co prywatne, tak mocno stało się polityczne, kameralistyka zdaje się brzmieć fałszywie. Czy jednak hasła „idących” przeniesione na scenę przekroczą swój kontekst i przetrwają jako coś więcej niż dokument czasów? I drugie pytanie, istotniejsze: co teraz?
Tomasz Kaczorowski kończy Achillesa. 2021 nieoczekiwanie cytując monolog Kasandry z manifestu Aleksandry Zielińskiej. Stwierdza, że przyzwoitość wymagała, by przynajmniej w finale zmienić autora na autorkę. I ta Kasandra Zielińskiej powiada tak:
Naprawdę wcale mi nie daje satysfakcji, że oto wchodzę cała na biało i mówię
a nie mówiłam […]
mogę sobie powtarzać a nie mówiłam a wy nie słuchaliście moich przepowiedni ale to nie zmienia faktu że o patrzcie żaba gotuje się we wrzątku
a teraz
a teraz siedzimy w płonącej kawiarni pijąc herbatę z przyklejonym krzywym uśmiechem i powtarzamy sobie it’s fine
it’s fine
Dymy opadły, błyskawice zamalowano, już chyba po herbacie, trzeba (czy naprawdę trzeba?) połknąć tę żabę. Być może przyszedł czas depresji, wypalenia, przyczajenia 16, a dla dramatu czas przestawienia zwrotnicy, kto wie, może i zaciągnięcia hamulca. Tylko co teraz zrobić z rozpędzonym chórem niewiast?"
Komentarze
Prześlij komentarz