Fragment:
"Gry napięć między stwarzaniem świata dramatyczno-teatralnego i jego rozpadaniem się, wariacyjność i logika montażowa obrazów, swoboda intertekstualnych gier tak z dziełami kanonicznymi, jak i z kulturą popularną, szczególnie muzyką, do tego regularnie wykorzystywany chwyt teatru w teatrze i demontaż konwencji – to cechy wspólne dla całej dramaturgii Tomasza Kaczorowskiego. Jego dramaty zdradzają sygnalizowaną przez autora pasję dla żywiołu słowno-wizyjnych dzieł Stanisława Wyspiańskiego (w 2021 roku spełnił marzenie wystawienia Powrotu Odysa w Teatrze Pinokio w Łodzi, dołączając do skromnego grona inscenizatorów tego tekstu), pasję dla sprawczości słowa wypowiadanego. Zarazem Kaczorowski sprawnie stosuje strategie postdramatyczne, „rozsadza od środka” pierwotne teksty i dokonuje ich transferu w nowe konteksty, gra obecnością aktorów na scenie i wiedzą postaci, że są mówione, tworzy luźne struktury wypowiedzi, graficznie sygnalizuje zmienne porządki działania słów i fraz, wywodzi dramaturgię z muzyki."
Komentarze
Prześlij komentarz